Miałam siedem lat i niedługo miałam iść do Pierwszej Komunii. Robiło się pięknie, wiosennie i ciepło i zaczęliśmy wychodzić więcej na dwór. Nasze podwórko, dość nowoczesne z jednej strony ograniczały mury starych poniemieckich kamienic, z dwóch długich boków bramy i fasady dwóch "jamników" z lat 60 w których mieszkało przeszło 80 rodzin i z ostatniej strony przez trzynastopiętrowy wieżowiec- postkomunistyczny pomysł na zagospodarowanie leja po bombie w samym środku wrocławskiego śródmieścia.
Jeszcze zimą, gdzieś pod powierzchnią podwórka doszło do jakiejś mega katastrofalnej awarii rur z ciepłą wodą i pewnego dnia, najpierw trawniki, potem żwirowane kwadraty podwórka zaczęły dymić, parować aby w końcu zamienić się w ziemi, trawy, żwiru i gorącej wody bąbelkującej ku powierzchni jak w Parku Narodowym Yellowstone. Było zimno jak przestało na styczeń-luty w Dolnośląskim więc wszystko razem dawało upiorne wrażenie- bulgoczące bagno, parujące wysoko w powietrze i na tym wszystkich- chodniki.
Kiedy tylko pogoda pozwoliła, przyjechały buldożery, koparki, cieżarówki i w ciągu kilku dni zrobili z podwórka kopalnię odkrywkową. A mówię tu o naprawdę dużym obszarze- od końca do końca podwórka było ze 300 metrów. Wykopali labirynt rowów sięgających nawet do 3 metrów wgłąb gruntu, do rur a wyjścia z bram zastąpili drewnianymi platformami- krajobraz księżycowy.
Tamtej wiosny więc nie było dziecka, które chciałoby siedzieć w domu, taka okazja nie zdarza się w końcu często. Wracaliśmy do domu brudni ziemią spod ziemi, nakłuci jak poduszki na szpilki watą szklaną której było wszędzie mnóstwo i wybawieni jak nigdy wcześniej.
Że było niebezpiecznie wiedział każdy ale takie były czasy, że rodzice póki mieli oseska na oku, póty nie interweniowali nawet jeśli z oseska było widać tylko sunącą przy brzegu wykopu czuprynę.
Ktoś jednak stwierdził, że niebezpiecznie może być i nie omieszkał nas w tej kwestii uświadomić.
Dnia pewnego więc, niedaleko Komunii siedziałam pod drewnianą platformą po własną bramą, wraz z innymi dzieciakami i właśnie kryliśmy się przez Zulus-Czaką, który tropił nas po dżungli od czternastu księżyców kiedy nagle, nad naszymi głowami ktoś wskoczył na platformę i zaczął w nią tupać tak mocno, że ziemia i piasek sypnęły się nam między deskami prosto w oczy. Wystraszeni wyskoczyliśmy spod ukrycia zobaczyć czy to nie Zulus-Czaka odkrył naszą jaskinię nad wodospadem kiedy przez barierkę platformy wychyliła się jakiś wielki, krzywy, bulwiasty łeb i ze strasznym wrzaskiem zaczął:
-Mmłooo-nmłoo-łołoło-ooo--nłoo-oooołoooouoomnło!!!!- machając przy tym wielkimi piąchami.
W życiu mnie tak strach nie niósł jak tego dnia! Serce na pewno mi nie pracowało przez te 3 sekundy w czasie których przebiegliśmy 300 metrów wykopów aż skończyły się nam możliwości ucieczki. Umiejętności kreta nikt z nas nie posiadał a poza tym ograniczały nas jednak fundamenty poniemieckich molochów. A więc w każdej chwili... w każdej chwili wpadnie tu to Coś i zacznie na nas wrzeszczeć. Zaszyliśmy się więc w najdalszym wykopie i z żołądkami w gardle czekaliśmy chwili która jednak nie nastąpiła. Nikt nas nie gonił.
Po odpowiednio długim czasie ktoś w końcu stwierdził, że robi się późno, mama będzie wołać więc wyleźliśmy z rowu pionowo wspinając się w górę na wypadek gdyby Coś było gdzieś za zakrętem a zakrętów w tym labiryncie było tyle ile wyobraźnia inżyniera ciepłownictwa podpowiedziała.
W końcu, okrężną drogą, na gnących się nogach, w wolno zapadającym zmroku wszyscy wskoczyliśmy do swoich bram po platformach i udaliśmy że jesteśmy tacy grzecznie, że tym razem nie trzeba nas wołać godzinami do domu.
Nie spałam trzy dni. W uszach w kółko widziałam ten straszny łeb i słyszałam jego wrzaski.
A zbliżała się Komunia więc razu pewnego, w pełnym rynsztunku białej jak śnieg sukienki poszłam, jak inne dzieci z rodzicami na próbę generalną przed nadchodzącą niedzielą, na drugą stronę ulicy do Kościoła. W drodze powroten, już na granicy podwórka podeszła do nas jakaś starsza pani, którą znałam z widzenia bo mieszkała w pierwszej bramie od strony ulicy i często chodziła do Warzywniaka gdzie staliśmy w kolejce po kapustę kiszoną.
Zagadnęła moją Rodzicielkę coś o pogodzie i Komunii i zeszła na temat wykopów i niebezpieczeństw z nimi związanych.
-Wie Pani, wejdą i nie wyjdą. Nie wiadomo, tam i woda gorąca była co kilka miesięcy temu co. A to wiadomo kiedy to wrzątek na kogo wypryśnie, wie Pani.
Ja na słuch o wykopach zaczęłam kręcić głową, że ja nigdy, że ależ, że ja wiem, ze to niebezpieczne na co ona (a staliśmy tuż przy wejściu do jej bramy), że ona już wie, że chodzimy i się tam bawimy bo jej powiedziano. Ja, kręcąc głową, żołądek w gardle, zaraz puszczę pawia!
-Jaś! Jasiu! Chono tuta~!
Z bramy wyszedł Jaś i skonałam na miejscu. Odwróciłam się na pięcie, zakasałam komunijną kiecę i w długą! Po wykopach, na przełaj po rozrytych trawnikach, w białych bucikach, aż gdzieś mi odpadł wianuszek. Wdarłam się do naszej bramy ale ponieważ biegłam zygzakiem jak debilka, podczas gdy oni lecieli w linii prostej, więc kiedy tylko wpadłam na schody, moja Rodzicielka, pani starsza no i Jaś dobiegli do bramy w tym samym momencie. Uczepiłam się rękami prętów klatki schodowej i koniec! Darłam się jak opętana, Rodzicielka próbowała coś tam uspokajać, pani starsza przedstawiała Jasia a Jaś próbował załagodzić sytuację:
-Mmłooo-nmłoo-łołoło-ooo--nłoo-oooołoooouoomnło!!!!
Sąsiedzi zaczęli wychodzić z mieszkań, Rodzicielka postanowiła kuć strach póki gorący aż w pewnym momencie trzymała mnie za nogi, ja się za umiłowane pręty a moje ciało leżało w powietrzu w pozycji horyzontalnej. Pani starsza nalegała, żeby poznać Jasia, że on niemota od urodzenia ale krzywdy nie zrobi, że dobry on, serce gołębie, Jaś swoje ''Mmłooo-nmłoo-łołoło-ooo--nłoo-oooołoooouoomnło!!!! a ja już miałam tętno 200. W końcu odpuścili. Owinęłam się wokół prętów jak wąż, tyłem do Jasia i jego świty zaręczynowej i nadal krzyczałam w niebogłosy. Rodzicielka kazała im zwinąć się gdzie tam mieszkają, pani starsza przepraszała, Rodzicielce było głupio i niezręcznie bo w końcu Jaś chciał dobrze a pani starsza nic nie poradzi, że dziecko ma straszące. Tym bardziej, że Jaś miał pod 40stkę.
W domu dostałam czekoladę przeciwko Dementorom i pełne przyzwolenie na oglądanie telewizji cały dzień.
Potem okazało się, że mimo tego, że jako dzieci znaliśmy wszystkich którzy mieszkali w otoczeniu podwórka, Jasia nie znaliśmy bo nigdy nie wychodził z domu. Nigdy. Do dnia kiedy zobaczył mój ładny, biały łeb w wykopie i postanowił ostrzec ładną dziewczynkę i uratować od niebezpieczeństwa.
Nie pamiętam kiedy skończyli z wykopami bo już więcej żadne z nas tam nie weszło. Po tym co im opowiedziałam zostałam bohaterem sezonu za męstwo i odwagę w obliczu potwora mimo tego jak to naprawdę wyglądało. Może uznali, że na moim miejscu zapełniliby majtki więc należał mi się odpowiedni szacun?
Od tego czasu, a wyprowadziliśmy się 9 lat później, NIGDY nie przeszłam tamtym chodnikiem koło bramy Jasia. Jasia nie widziałam już nigdy więcej ani nie podchodziłam w okolice ich balkonu, na wypadek gdyby postanowił uświadomić mnie w jakichkolwiek innych niebezpieczeństwach młodości.
